Για τον Σταύρο Πάγκαλο
Ο Σταύρος μας άφησε. Πήγε σε εκείνα τα ήσυχα μέρη που θα μπορεί να
διαβάζει, όπως πάντα έκανε, από μικρό παιδί. Βιβλία, εγκυκλοπαίδειες,
άρθρα. Για την ιστορία, για τους μηχανικούς, για την ανάπτυξη, για την
πολιτική, για την τεχνική εκπαίδευση, για την ηλεκτρολογία αλλά και
για θέματα που οι περισσότεροι από εμάς ίσως δεν ξέρουμε καν ότι
υπάρχουν. Χάσαμε κάποιον ο οποίος είχε πάντα να μας δώσει
πληροφορίες για οποιαδήποτε ερώτηση αλλά και ένα χαμόγελο για τις
δυσκολίες. Όμως δεν ήταν μόνο θεωρητικός αλλά και βαθιά πολιτικός και
οργανωτικός. Αρκεί να πούμε ότι το τελευταίο του email , από το
νοσοκομείο, ήταν η πρόσκληση για την διαμαρτυρία των συνταξιούχων
μηχανικών λόγω της απαράδεκτης καθυστέρησης των συντάξεων των
μηχανικών.
Βαδίσαμε πολλά χρόνια παράλληλα. Τον πρωτογνώρισα στο Πανελλήνιο
Σύλλογο Μηχανολόγων Ηλεκτρολόγων στα τέλη του 80, σχεδόν αμέσως μετά
την απόλυσή μου από τον στρατό . Το κύριο θέμα της συνεργασίας μας
ήταν η επαγγελματική εκπαίδευση. Πήραμε πρωτοβουλίες για πλήθος
μελετών, παρεμβάσεων, ημερίδων, συνεδρίων, σεμιναρίων κλπ.
Συνεργαστήκαμε ως υπεύθυνοι του περιοδικού του Πανελλήνιου Συλλόγου
Διπλωματούχων Μηχανολόγων Ηλεκτρολόγων, ως εκπρόσωποι των μηχανικών
της εκπαίδευσης στην αντιπροσωπεία του ΤΕΕ, αργότερα ως Σχολικοί
Σύμβουλοι. Ξεκινούσαμε συνήθως κάπως έτσι… Ρε σύ, τι θα γίνει με αυτό
το θέμα. Θα κάνουμε τίποτα; Και συνήθως πάντα κάναμε κάτι… Η
οργανωτική ικανότητα και οι βαθιές γνώσεις του Σταύρου ήταν εγγύηση
για την επιτυχία… Αλλά και στις δυσκολίες υπήρχε εκείνο το χαμόγελο
που συνήθως βοηθούσε να τις ξεπεράσουμε. Αυτό πίστευα και στο
τελευταίο τηλεφώνημα πριν 2 ημέρες που γελάσαμε με την καρδιά μας…
Αλλά αυτή τη φορά δεν ήταν αρκετό…
Θανάσης Κονταξής
